ΕΤΣΙ ΜΙΛΟΥΝ ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ (όλα ξεκινούν από ένα μυστικό ήχο, αδέσποτο μέσα σου)

 Ν’ αγαπάς τον πλησίον σου   καθώς τον εαυτό σου

πάει να πει

ν’ αγαπάς τον εαυτό σου   καθώς δεν αγαπάς τον πλησίον σου

 

Έτσι μιλούν το ξέρω οι τρελοί

όμως εγώ έχω και τα δυο μου μάτια

 

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Ω γλυκύ μου έαρ    γλυκύτατο μου τέκνο

πέρα απ’ την άλλη τη ζωή

υπάρχει τούτη η ζωή

κι όχι ανάποδα

όταν η τάξη θ’ αποκατασταθεί

τότε η τάξη θ’ αποκατασταθεί

[εισαγωγικό αποσπάσματα   από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972– κι άλλα ποιήματα απ’ αυτή τη συλλογή αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ 1970-2012, εκδόσεις Πατάκη 2015, γιατί

«όλα ξεκινούν από τον ήχο ενός μικρού ελατήριου μέσα σου αδέσποτου τον ήχο μιας μικρής βελόνας»]

 

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνα ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972)

Από τα βουνά και τα δάση

της πατρίδας μου

 

«Πήρε φωτιά το δάσος»

Αυτή η σκέψη μου στερούσε πάντα τα πουλιά

άσχετα πράγματα γιατί

τα κρατάμε σ’ απόσταση

ενώ υπάρχει μόνο μια ίσια σκόνη

όταν θυμάσαι

το αίμα των πουλιών

δεν στάζει

στέκεται όπως μνήμη

πάνω σ’ ένα πρόσωπο

ξεχασμένο

 

Δίπλα υπάρχουν οι στιγμές

η κίνηση δεν καταλήγει

βγαίνουν απ’ το κουτί

όπως οι μαγικές αιφνίδιες παρουσιάσεις

πάλι και πάλι

και πάντα ο μισότρελος μαντατοφόρος

να τους αλλάζει τη σειρά

«Φύλαξε το δάσος. Μπορείς»!

 

Μικρότερα απ’ τη σκιά τους

τα πράγματα

μικρότερα ώσπου τα σκοτώνει

 

Μετά ξαναγεννιούνται μες στο φως.

 

ΤΡΟΠΙΚΟ

Ο έρωτας μαζί σου μοιάζει με λαχάνιασμα

σ’ υγρό και κόκκινο τοπίο

στο βάθος ακουμπισμένα φτερά

κλείνουν το χώρο με πυρετικές κινήσεις

καρφωμένες·

αυτό είναι ο έρωτας λοιπόν

αυτές οι μικρές φασκιωμένες φωνούλες

που ιδρώνουν το οξυγόνο

και συσπειρώνουν το κορμί

-στάση ή κίνηση είναι ο φόβος;

έξω ή μέσα;

Ανάμεσα στα πόδια μου τρέχουν

μικρές σταγόνες άμμος

το αίμα των πουλιών.

 

ΤΑ ΨΑΡΑ (το τέλος του κόσμου θα ’ναι μια μέρα τρυφερή με βήματα ανθρώπων)

Τότε μπορεί

στην ερημιά ενός απέραντου ουρανού

να βαδίσει, μπορεί, ένα πουλί

ίσως σπουργίτης

γιατί μου είπαν πως αυτός περισσότερο απ’ τα πουλιά

επιθυμεί τον έρωτα

μπορεί λοιπόν

χωρίς δόξα καμιά

και τυλιγμένες τις φτερούγες του στους ώμους

να κλάψει μουγγός

την παρουσία του θανάτου

που τη σκιά του απ’ τη γη στον ουρανό θα ρίχνει

και δεν θα χρησιμεύει πια το πέρασμά του

για προφητείες

παρά για αυτοψία.

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972]

 

ΑΛΛΟ ΤΟ ΕΝΑ ΚΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΑΛΛΟ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνα ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972)

Καθώς η κατηφόρα του λαιμού έσπαζε προς το πλάι

κι εμπόδιζε το αίμα να κατέβει στο κεφάλι

ο ρυθμός ακολουθούσε το ρυθμό

χωρίς την κίνηση.

 

Τα μαλλιά, σκέφτηκα

γιατί δεν μου χαϊδεύει τα μαλλιά;

 

Το δικό σου χέρι

έγδυνε με μικρές απότομες κινήσεις

ένα λιγνό κορμί πουλιού.

Κανονικά τους ντύνουμε τους πεθαμένους είπα

κι εσύ μου είπες

άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.

Μόνο μια άγουρη συνείδηση μπερδεύει

τη νοστιμιά της γεύσης με την ομορφιά της όρασης.

 

Γύρω σου ένα δίχτυ με φτερά

κρατούσε το μυαλό μου μακριά σου.

Θέλω να δω το χέρι σου να με χαϊδεύει

τώρα, είπα

θέλω να δω πώς θα το κάνει

τώρα, την εποχή του κυνηγιού·

κι εσύ μου χαμογέλασες

άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.

 

α    την ντρέπομαι τη μοναξιά

Στα μουσεία βλέπεις τα πουλιά

που δεν πρόλαβαν να πεθάνουν

κάτω απ’ τον βαθύν υγρό ίσκιο

-την ντρέπομαι τη μοναξιά –

να λύσουν το λαιμό τους

τα μάτια τους χαμένα μες τα μάτια τους

μπαίνει το φως και κατεβαίνει ανενόχλητα

κυλώντας όπως στους διαδρόμους ανθρακωρυχείου

δέσμη φακού

και το λαιμό τους τεντωμένο σε μια στάση

προσποιητής υπεροψίας

Πάνω τους κρέμεται διατηρημένος

ο κραδασμός της λαιμοτομημένης κίνησης.

 

Το ξέρει πια όλος ο κόσμος

ο βραδινός περίπατος φροντίζει την καρδιά

κλείνει τους χτύπους

σε χρονικά διαστήματα ίσα

παρόλο που οι συγκινήσεις όσο παν και λιγοστεύουν.

Μένει η φαντασία

και τα βιβλία, ίσως

όπως και να ’ναι όμως

μιαν άλλη ζωή συνεχίζουμε.

Φρόνιμα έχεις την αίσθηση

ενός πράγματος που σε μετατοπίζει

κρατώντας έναν μικρούλη κρίκο πάνω απ’ το κεφάλι σου

από εδώ εκεί

και από κει εδώ.

 

Περάστε κόσμε

εδώ η άσπρη ησυχία που τα περιέχει όλα

τα χρώματα

τις διαστάσεις

τις αναλογίες

και τους βαθμούς της ζωικής εξέλιξης

όλα βεβαίως αποστειρωμένα

-μπορείς να φτιάξεις ένα αριστούργημα;

Περάστε κόσμε

ποιος θα πετάξει στην κορφή της τη γλώσσα με τον ήχο;

μικρά μικρούτσικα σημάδια

στίγματα μαύρα έρχεται ο φύλακας μ’ ένα σεντόνι.

 

Στα μουσεία βλέπεις τα πουλιά

που διαφημίζουν τα φτερά τους

τοπία με ρούχο απλωμένο δήθεν ατημέλητα

αρκεί να μην εγγίζεις.

 

Η κίνηση γελοία.

 

β    τα όνειρα που βλέπουμε ξυπνοί

όταν ο ήλιος καίει χωρίς φίλτρο

κι εμείς αλλάζουμε θέσεις

ανάλογα το ποιος μας ψιθυρίζει τι

μπόρεσε χθες ν’ ανέβει μέχρι το φλούδι της σκέψης μας

τα όνειρα που βλέπουμε

τις ίδιες διαβάσεις διασχίζοντας

τα ίδια σχήματα

τις ίδιες ώρες

ψάχνοντας κάτι που ξεχάσαμε στην άλλη τσέπη

και γελάμε αδέξια γιατί

η μνήμη λειτουργεί σαν να το θελήσουμε

κι όπως θελήσουμε

τα όνειρα

με τις στολές, τα μεταμφιεσμένα

τα κουτά

γυμνά, ξεχτένιστα

και τα πουλιά που ξεχειλίζουν μέσα κι έξω

από το κλουβί

ανάσκελα

δεν κοιμούνται ποτέ

τα όνειρα που βλέπουμε ξυπνοί

δείχνουνε πόσο μοιάζουμε με τους τρελούς

ώσπου και τα φυτά στο τέλος γίνονται

κορμιά με το κεφάλι στο χώμα

ενώ κοιμόμαστε φρόνιμα

φρόνιμα, είπα

και κλείνει πίσω μας η πόρτα

που μ’ αθόρυβα βήματα απομακρύνεται

ο φύλακας κρατώντας το δίσκο

με τις μικρές μας παιδικές ζωγραφικές

 

γ Τι νόημα να έχει δηλαδή για τα πουλιά που γλίτωσαν την ομορφιά τους η ιστορία…

…καθένας διδάσκει τη δικιά του

και βέβαια

καθένας ζει τη δικιά του

και τα δικά του χρώματα τον περιγράφουν

στα μάτια των παιδιών

ο φόβος γρήγορα διαδέχεται το θαυμασμό

κι η μυρωδιά της γης

τη μυρωδιά του χρώματος

και δεν μπορείς να δεις την κίνηση

γιατί την έχουν κάνει

μες το δικό της χρόνο

και στο δικό της νόημα

 

Η ιστορία

Δεν ντρέπεται καλύτερα!

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972]

 

ΑΠΛΩΣ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972]

Ένα μωβ πουλί

που έχει

κίτρινα δόντια

φτερούγες κόκκινες

πράσινα πόδια

και ροζ κοιλιά

δεν είναι

ένα μωβ πουλί.

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972 ]

 

ΜΑΘΗΜΑ ΓΛΩΣΣΑΣ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972]

Κλείσε τα μάτια

Μπορείς να δεις το σκοτάδι;

Όχι να δεις στο σκοτάδι

Αλλά

Όπως ανοίγουμε τα μάτια

Και βλέπουμε το φως

Όχι μονάχα στο φως

Κλείνω τα μάτια

Ή δεν τ’ ανοίγω

Και βλέπω το σκοτάδι

Ν’ αλλάζει

Ή να μην αλλάζει

Χρώματα

Μπορώ να δω το σκοτάδι

Σημαίνει

Να το κοιτάζω απ’ το φως

Απέναντι

Ή μέσα στο σκοτάδι

Κάνει το ίδιο

Μπορώ;

 

ΑΝΑ ΖΕΥΓΗ

Το σκοτάδι δεν είναι φως

όμως ανήκει σ’ αυτό

όπως η μοναξιά δεν είναι έρωτας

κι όμως τον αντικρίζει

μ’ ορθάνοιχτα μάτια

 

Μ’ ορθάνοιχτα μάτια

μες στο σκοτάδι

ο έρωτας παραμονεύει

τη μοναξιά μας

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972 ]

 

ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΗΧΟ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΕΛΕΤΗΡΙΟΥ ΜΕΣΑ ΣΟΥ (αδέσποτου   τον ήχο μιας μικρής βελόνας)

ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ Μ’ ΕΝΑ ΙΣΩΣ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΤΗ ΣΙΩΠΗ  Οι σκάλες του χρόνου κατρακύλησαν πάνω μου    την ώρα που τελειοποιούσα τα βήματά μου    κάτι κουνήθηκε   και τα φώτα ξαφνικά κουδούνισαν.   Σ’ ένα ακίνητο σημείο   χωρίς τον χρόνο πριν   ούτε την προβολή του στο κατόπι   καρφωμένη   με βρίσκουν τα πράγματα και μ’ εξαντλούν.    (Ο φωτισμός εδώ πρέπει ν’ αλλάζει διαρκώς).   Το δέρμα της είχε από το χρώμα του σταριού   έφυγε ξαφνικά για το Παρίσι   θυμάμαι πόσο ήσυχα έφτιαχνε τη βαλίτσα της.   Σκεπασμένα κάτω απ’ την ηρεμία τους   μας περιμένουν τα πράγματα   αυξαίνουν εναντίον μας    προσηλωμένα στον εαυτό τους.   Μου είπε τα σημαντικότερα μ’ ένα ίσως λέγονται    μου είπε   μονάχα να σταθείς μια λέξη πριν απ’ τη σιωπή   κι εγώ την άκουγα δεμένη δυνατά στη θέση μου    κι αφουγκραζόμουνα τα πράγματα να πλησιάζουν   μουρμουρίζοντας το νόημά τους.   Φύσηξε το φως φίλη μου   το κερί μου το ’κλεψαν μια νύχτα με πολύ σκοτάδι   [ΚΑΘΗΛΩΣΗ από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνα ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972]

Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου 2021